Bir Şizofrenin Kalemi..

Delicesine Düşünceler Umutsuz Bir Bekleyiş.. 

Mantıklı bulunmayan sözler, Kendini Kanıtlayamayan bir beyin.. Etrafındaki Tüm İnsanlara Kendini Sevdiremeyen Bir Şizofren Olarak Adlandırılan Yanlız Bir Nefes. İnsanlar Arasında Kalabalık Ama Yanlız Bir Birey. Neden insanların düşüncelerine saygı duyulmadığını,Kendi istekleri ve haz aldığı şeylerden uzak ? Neden insanları memnun etmek zorunda ? Neden hep başkalarının istediği gibi olmak zorunda.  Sen nasıl mutlusun nasıl huzurlusun iyimisin kötümüsün diye sormazlar..

İnsanların yüzündeki memnuniyetsizliğin farkındadır aslında Şizofren diye adlandırılan, menfaat üzerine kurulu arkadaşlıkların da. Yüzüne gülüp ardından konuşulanlarında, bunların hepsinin farkında olup Sadece gülümser bir şizofren. Çok birşey istemez insanlardan aslında köşe bucak kaçar ama farkında olmaz kimse.

Çıkarları uğruna kırdıkları kişidir aslında şizofren, Ama yinede belli etmez. Kendince konuşur, ( kırmamak adına kırılmak )  onun doğru bildiğidir. İçindeki yüreğinde ki acısını üzüntüsünü kimseyle paylaşamayan bir şizofren.

Kalabalığın içindeki yanlızlık

Etrafında çok insan var ailesi arkadaş dedikleri ama yalnızdır. Tebessümü sever bu şizofren. Birgün eline kalemi alır ve yazmaya başlar sessizce çığlıklarını kimseye dökemediği cümleleri kağıdına akıtır. Aslında bilir kimsenin umursamayacağını ama, yinede yazar yazar yazar. Sayfalarca kelimeleri bir araya getirip insanların belki birgün o nu anlayacağını sanarak.

Başlığı hep aynıdır bir şizofrenin kalemi . Neden bu başlık diye soran olursa ufak bir not düşer kücük harflerle yazılan deli bu kesin şizofren, denildiği günden itibaren adını hep böyle adlandırır. Empati yapmayı yada onun gibi düşünmeyi hic denemediler onun hayatında istediği çok birşey yoktu ki . Biraz sevilme isteği biraz değerliymiş gibi hissettirilmek. Bir şizofren sevemezmi?  Sonra hayatına giren insanların aslında ego tatmini ve hevesler uğruna parçalandığını öğrendiği gün yinede umudunu yitirme. Gerçekten seven biri var!  Diye devam eder yeniden.. Sonra biri çıkar karşısına, tamam işte bu kesin beni seviyor çıkarsız menfaatsiz diye düşündüğü gün,  yeni bir yıkımla karşı karşıyaydı. Başkasını seven ama belki severim diye hayatına girenin aslıbda onu en çok yaralayacağını fark ettiğinde artık çok geçti çünki öğrenmişti herşeyi., yinede kızamadı yinede kıramadı şizofren.

Olsun dedi kendi kendine hala umudum var dedi… Günlerden o qün, bir tebessüm bir merhaba yeşertmeye başladı içindeki solmuş çiçeği. Ama yine hüsranla biten bir umut yeşermesi denedim olmadı diye başlayan bir cümle, Şizforen belkide artık tüm umutlarını yitirdiği an oandı.

Ne zaman gülmek mutlu olmak istese hep kırılan ve parçalanan kendisiydi.

Belki birgün sözleriyle hayata devam eden, bir şizofrenin kalemi ….

Yazmaya devam edecektir. Fırtınalar kopsada içindekini kimse anlamayacak girmeyecektir..

Sosyal Medyada Paylaşın!